۱۳۹۱ فروردین ۲۸, دوشنبه

For peace, for Palestine


For peace, for Palestine
 (Iranian left manifesto)


Below is a statement organised by Iranian left activists. The Farsi version is linked at the bottom of this piece

Following the recent rumours of a military attack on Iran, several Israeli citizens have initiated a campaign, opposing the probable war of the American and Israeli states against Iran. In doing so, they are sending messages of friendship and respect to the Iranian people such as the message that “We won’t ever attack Iran.” Some of the Iranians, have reciprocated with the same messages of friendship and respect for the Israelis. Some of the early organizers of this movement on the Iranian side belong to the right wing political activists who had not shown any opposition to military attack or economic sanction against Iran in the past. In the mass media, they had called such economic sanctions and wars as a “Humanitarian Intervention”. A section of this Iranian neo-liberal army were even siding with the super powers in the “Humanitarian Intervention” against Iran. This friendship and anti-war campaign by the citizens of two countries in these critical conditions of verbal war and the thirst of both sides for a crisis is a positive step. But it should not overshadow the agony of Iranians in the past thirty-three years and the problem of the Palestinian people amidst of this campaign.

In our opinion, the anti-war popular movements should symbolically remove the borders among the countries and strive towards more solidarity among the people of the countries in crisis. “The Anti-War Campaign” in Israel has to start its existence with the criticism and negation of the “Barrier Wall” that is an obstacle between the Israeli people and rest the world. No anti-war campaign can ever send the genuine friendship and peace messages to any part of the world, while ignoring the Palestinians who are facing the poverty. The Israelis cannot oppose the war against Iran without understanding that such a war is not detached from the war against the people Palestine which are caused by the political and economical injustice of Israel and its allies in other parts of the world.

The threat of a military intervention and the risk of a war against Iran have escalated at a time when attention of Iranian people and many political activists has shifted from the nuclear case to the economic and political demands of the Iranian people. These demands are continuation of their combat and resistance in the past three years. While the government is under huge pressure of due to political and economic dissatisfaction, the threat of war has come has been a blessing for the Iranian government. They use it to deviate the attention from the internal problems and postpone the achievement of historical and political demands of equality and liberty by the people. These all happen when many Iranians are jailed for these demands or are forced to leave the country. Similar conditions were also present at the beginning of 1979 revolution, when Saddam Hussain initiated a was against Iran with active support by the United States and Europe countries. The Iraq war against Iran made the people defend their lives and nation, instead of stopping the deviation of their revolution and resisting its confiscation by the anti-revolutionaries. That’s why many Iranians see the threat of war against their country as an effort of other states to keep the Islamic Republic in place when it is going through its weakest condition in years.

For more than thirty years, the Iranians have not only suffered from the constant threat of war against their country but have also been the victim of one-sided sanctions. A huge number of them have been killed in aerial accidents caused indirectly by these sanctions. The undeniable effects of the sanctions on the health services has put the medical and sanitary sectors in a deep crisis. These sanctions and threats have led to the establishment of underground markets and have increased corruption by sections of the government. It is obvious that the economic sanctions and the threats of war do not just cause problems for the government, but they deteriorate the economic and political status of Iran and its people and diminish their resistance and hope to achieve a better future. People who had suffered from an American-English Coup d’etat, are still paying for its consequences up to today. And now their resistance is severely hit by the war threats of the world super powers. They have numerous reasons to feel frustrated politically about deciding their own destiny. The doubt for these people is not a “Conspiracy Theory” but a logical conclusion of their history.

Additionally, we believe that this anti-war campaign by including the Palestinian people can announce its independence and convince others to strive for justice irrespective of races and nations, In this way it can show its understanding of the relation between the Palestinians and the war threat against Iran. The discourse of Palestine is not just limited to Palestinians. Palestine is a global concept that goes beyond borders. The solidarity among the oppressed nations is crucial in order to avoid the problem of one nation exploiting others. Meanwhile the labor activists such as “Reza Shahabi”, “Shahrokh Zamani”, “Behnam Ebrahim Zade”, “Mohammad Jarahi”, “Ebrahim Madadi”, “Alireza Akhavan”, “Pedram Nasrollahi” and many others are jailed for years because of their deeds to defend the rights of the diligent. The support of Palestine by the Islamic Republic is just a form of stupid exploitation of the states to show themselves as a symbol of defending the oppressed. The Turkish government as well suppresses the Kurds who were celebrating their new year feasts and jails a student because of using a Palestinian shawl, is using the Palestine cause in another from in order to be named as a defender of the oppressed people.

Contrary to what the powers want us to believe, the Israeli, Iranian and Syrian states do not basically have any hatred towards one another. On the other hand, they act as a complementary force to meet each others’ needs in this anti-popular cycle. For instance, how could the Israeli government, without instrumental use of the Iranian government to distract the global public and media, alongside the systematic oppression of the Palestinian and the hunger strike of “Hana Al Shalabi”, withstand the massive popular demonstration against the unjust methods of the finance processes? How can the Iranian government; while trying its best to suppress the resistance of the workers, social activists, students, and journalists, withstand the popular resistance of the Iranians without the aid of Israeli government in creating a war risk and expanding the verbal war?

In our opinion, in such a background where the anti-war campaign and the mutual respect among the Iranian and Israeli citizens has formed up, denouncing war and the imperialistic violation of Israel and its allies has to be in close relationship with the defense of Palestinians’ rights, and battling the non-popular governments in the region such as Israel, Syria, Turkey and Iran who use the Palestine cause to cover their own dictatorship and restriction over their own people. As well, the Palestinians have to be aware that justice and emancipation won’t occur through the aids of dictator governments, because these governments have stood up alongside the avant-guard forces of the world, supporting Palestine in order to cover their internal systematic oppressions and their political deals with imperialism.

من أجل السلام، من أجل فلسطين

من أجل السلام، من أجل فلسطين

بيان اليساريين الإيراني للدفاع عن الناس


في أعقاب ما تردد مؤخرا من هجوم عسكري على إيران، وبدأ عدد من المواطنين الاسرائيليين حملة معارضة للحرب المحتملة من قبل الولايات المتحده الاميركية وإسرائيل ضد ايران. ومن خلال القيام بذلك، فإنهم يرسلون رسائل من الصداقة والاحترام للشعب الإيراني مثل الرسالة التي تنص "اننا لن نهاجم ايران في اي وقت من الاوقات."  بعض الايرانيون ردوا  بالمثل على هذه   الرسائل برسائل من الصداقة والاحترام للإسرائيليين. بعض اوئل المنظمين لهذه ا لحركة على الجانب الإيرانيين ينتمون إلى ناشطي اليمين السياسي الذي لم يظهر أي معارضة لهجوم عسكري أو عقوبات اقتصادية ضد ايران في الماضي. و قد قاموا بوصف هذه الحروب و العقوبات الاقتصاديه في وسائل الإعلام “بالتدخل الانساني”. و قد كان قسم من جيش الليبرالية الجديدة الإيراني هذا  قد اظهرحتى انحيازه  مع القوى العظمى في "التدخل الإنساني" ضد ايران. هذه الصداقة والحملة المناهضة للحرب من قبل المواطنين من البلدين في هذه الظروف الحرجة من الحرب الكلامية والعطش من كلا الجانبين للأزمة هو خطوة إيجابية. لكن لا ينبغي أن تطغى على معاناة  الايرانيين في السنوات الثلاثة و الثلاثين الماضية، ومشكلة الشعب الفلسطيني في ظل هذه الحملة.
وبرأينا، ينبغي للحركات الشعبيه المناهضة للحرب، رمزياً إزالة الحدود بين الدول والسعي نحو مزيد من التضامن بين شعوب البلدان التي تمر بأزمة. "الحملة المناهضة للحرب" في إسرائيل لابد أن يبدأ وجودها مع النقد و رفض "الجدار العازل" الذي يشكل عائقا بين الشعب الإسرائيلي وبقية العالم. لا يمكن لحملة مناهضة للحرب ابداً ان تقوم بإرسال رسائل الصداقة و السلام الحقيقيه إلى أي جزء من العالم، في حين تتجاهل الفلسطينيين الذين يواجهون الفقر. لن يستطيع الإسرائيليون ان  يعارضون الحرب ضد إيران من دون ان يفهموا  أنه هذه الحرب  لا يتم فصلها عن  الحرب ضد الشعب الفلسطيني و التي سببها الظلم السياسي والاقتصادي لإسرائيل وحلفائها في أجزاء أخرى من العالم.
 التهديد بتدخل عسكري وخطر نشوب حرب ضد ايران تصاعدت في وقت كان فيه اهتمام الشعب الايراني والعديد من النشطاء السياسيين قد تحولت من القضية النووية للمطالب الاقتصادية والسياسية للشعب الإيراني. هذه المطالب هي استمرار للقتال والمقاومة في السنوات الثلاث الماضية. ففي حين كانت الحكومة تتعرض لضغوط كبيرة من جراء عدم الرضا السياسي والاقتصادي، فإن خطر الحرب قد جاء كنعمة بالنسبة للحكومة الإيرانية. فهي تستخدمه لتحييد الأنظار عن المشاكل الداخلية وتأجيل تحقيق المطالب التاريخية والسياسية القائمة على المساواة والحرية للشعب. هذه كله يحدث بينما يوضع العديد من الايرانيين في السجون بسبب هذه المطالب، أو يضطرون لمغادرة البلاد. وجدت ظروف مماثلة أيضا في بداية ثورة 1979، عندما بدأ صدام حسين حربا ضد ايران مدعوماً بقوه من جانب الولايات المتحدة ودول أوروبا. حثت حرب العراق ضد ايران الشعب الايراني على الدفاع عن حياته وامته، بدلا من وقف انحراف الثورة ومقاومة المصادرة لها من قبل أعداء الثورة. هذا هو السبب في رؤية العديد من الايرانيين التهديد بالحرب ضد بلادهم على أنها محاولة من لدول أخرى للحفاظ على الجمهورية الاسلامية في مكانها حيث  تمر بأضعف حالاتها منذ سنوات.
لأكثر من ثلاثين عاما، عانى الايرانيون ليس فقط من التهديد المستمربالحرب ضد بلادهم لكنهم كانوا أيضا ضحية لعقوبات من جانب واحد. وقتل عدد كبير منهم في وقوع حوادث جوية وقعت كنتيجه غير مباشره لهذه العقوبات.
 الآثار التي لا يمكن إنكارها للعقوبات على الخدمات الصحية وضعت القطاعات الطبية و الصحيه في أزمة عميقة. وقد أدت هذه العقوبات والتهديدات إلى نشوء أسواق سوداء، وزادت من الفساد في القطاعات الحكومية. من الواضح أن العقوبات الاقتصادية والتهديدات بالحرب، لا تسبب مشاكل للحكومة فقط، لكنها تؤدي إلى تدهور الأوضاع الاقتصادية والسياسية لايران وشعبها، ويقلل من مقاومته وآماله في تحقيق مستقبل أفضل. الناس الذين عانوا من انقلاب امريكي- بريطاني، لا يزالون يدفعون ثمن نتائجه حتى اليوم. والآن تتعرض مقاومتهم لضربه قاسيه بسبب التهديدات بالحرب من القوى العالمية الكبرى. لديهم أسباب عديدة للشعور بالإحباط من الناحية السياسية حول تحديد مصيرهم بأنفسهم. الشك بالنسبه  لهؤلاء الناس ليس "نظرية المؤامرة" ولكنه استنتاج منطقي مستقى من تاريخهم.
وبالإضافة إلى ذلك، فإننا نعتقد أن هذه الحملة المناهضة للحرب و من خلال ضم الشعب الفلسطيني يمكن أن تعلن عن استقلاليتها و إقناع الآخرين للسعي لتحقيق العدالة بغض النظر عن الأجناس والأعراق والأمم، وبهذه الطريقة يمكن أن تظهر فهمها للعلاقة بين الفلسطينيين والتهديد بالحرب ضد ايران. قضيه فلسطين لا تقتصر على الفلسطينيين وحدهم. فلسطين هي مفهوم عالمي يتجاوز   الحدود. والتضامن بين الشعوب المضطهدة أمر بالغ الأهمية من أجل تجنب المشكلة الناتجه عن أمة واحدة تقوم باستغلال الآخرين. في هذه الأثناء يتم سجن النشطاء العماليين مثل "رذا شهابي"، "شاهروخ زماني"، "بهنام إبراهيم زاده"، "محمد جاراحي “ إبراهيم مدادي"، "علي رذاا اخوان"، "بيدرام نصرو اللهي" وغيرهم الكثيرالذين سجنوا  لسنوات بسبب انشطتهم في الدفاع عن حقوق الكادحين.. دعم فلسطين من قبل الجمهورية الاسلامية هو مجرد شكل من أشكال الاستغلال الغبية التي تقوم بها الدول لاظهار نفسها باعتبارها رمزا للدفاع عن المظلومين. الحكومة التركية كذلك تقمع الأكراد الذين كانوا يحتفلون باعيادهم  بالعام الجديد وسجن احد الطلاب بسبب استخدامه للكوفيه الفلسطينيه، تستخدم القضية الفلسطينية  من أجل ان تلقب بالمدافع عن الشعوب المظلومه.
على عكس ما تريد هذه القوى منا أن نصدق،فان الحكومات الإسرائيليه و الايرانيه والسوريه ببساطه لا يوجد لديها اي كراهيه  تجاه بعضهم البعض. و من ناحية أخرى، فانهم يتصرفون كقوة مكملة لتلبية احتياجات بعضهم البعض في هذه الدورة المضادة للشعبية. على سبيل المثال، كيف يمكن للحكومة الاسرائيلية، من دون استخدام فعال للحكومة الإيرانية لصرف الرأي العام العالمي ووسائل الإعلام، عن القمع المنهجي للفلسطينيين والإضراب عن الطعام من قبل "هناء الشلبي"، الصمود في وجه المظاهرة الشعبية العارمة ضد الطرق الظالمه لعمليات التمويل؟ كيف يمكن للحكومة الإيرانية، و هي تحاول بكل جهدها قمع المقاومة من العمال والناشطين الاجتماعيين والطلاب والصحفيين، والصمود في وجه المقاومة الشعبية من الايرانيين بدون مساعدة من الحكومة الاسرائيلية في خلق خطر الحرب وتوسيع نطاق الحرب الكلامية؟
في رأينا، و بناءاً على الخلفية التي تم بها تشكيل هذه الحملة المناهضة للحرب، والاحترام المتبادل بين المواطنين الايرانيين والاسرائيلين، وشجب الحرب وانتهاكات الإمبريالية لإسرائيل وحلفائها يجب أن تكون على علاقة وثيقة مع الدفاع عن حقوق الفلسطينيين، و محاربه الحكومات غير الشعبية في المنطقة مثل إسرائيل وسوريا وتركيا وايران الذين يستخدمون القضية الفلسطينية للتغطيه على الديكتاتورية الخاصة بهم وتقييد شعوبهم. كذلك، على الفلسطينيين أن يكونوا على علم بأن العدالة والتحرر لن يتحقق من خلال المساعدات المقدمه من الحكومات دكتاتوريه، لأن هذه الحكومات تدعم فلسطين من أجل تغطية القمع المنهجي الداخلي و الصفقات السياسية مع الإمبريالية

بیانیه‌ای از جنبش چپ ایران



«برای صلح، برای فلسطین»

بیانیه‌ای از جنبش چپ ایران در دفاع از مردم


این روزها که بار دیگر بر طبل حمله‌ی نظامی به ایران کوبیده می‌شود، گروهی از مردم اسرائیل کمپینی را در مخالفت با جنگ احتمالی دولت‌ اسرائیل و آمریکا علیه ایران آغاز کرده و به واسطه‌ی آن پیام‌های دوستی و احترام خود را برای مردم ایران می‌فرستند؛ البته از موقعیتی فرادست و با این پیام که ما «هرگز به ایران حمله نخواهیم کرد». گروهی از ایرانیان نیز متقابلاً پیام دوستی و احترام به مردم اسرائیل فرستاده‌اند، و ضمن اعلام برائت از جنگ‌طلبیِ دولت ایران، با حمله‌ی نظامی به ایران مخالفت کرده‌اند. ناگفته نماند که گروهی از سازمان‌دهندگانِ اولیه‌ی کمپینِ طرف ایرانی، از فعالان سیاسی دست‌راستی هستند که اتفاقاً پیش از این، ابایی از بیان حمایت خود از حمله‌ی نظامی به ایران نداشتند و آن را در بوق و کرنا می‌کردند، و رسانه‌ها پر بود از حمایت آشکار و نهانِ آن‌ها از تحریم‌های اقتصادی و جنگ، تحت عنوان «مداخله‌ی بشردوستانه» در ایران. بخشی از این لشکر نولیبرال‌های ایرانی نیز با ماسک‌های «ضد جنگ» و «ضد تحریم» مشغول تئوری‌پردازی برای به اصطلاح «مداخله‌ی بشردوستانه»‌ی قدرت‌های بزرگِ سرمایه‌داری جهانی بر علیه ایران بودند. اگرچه کمپین ضد جنگ و دوستیِ متقابل از سوی شهروندان کشورها، مستقل از دولت‌هایشان در شرایط بحرانی تشدید جنگ لفظی و تشنگی هر دو طرف به بحران‌، یک اقدام مثبت به شمار می‌رود، اما نادیده گرفتن رنج مردم ایران در سی‌وسه سال گذشته و مساله‌ی مردمِ فلسطین از بخش‌های مهم فراموش‌شده در این کمپین هستند.

به باور ما، جنبش‌های مردمیِ ضد جنگ باید به شکلی نمادین مرزهای بین کشورها - جایی که نمود اعمال قدرت دولت‌ها محسوب می‌شود- را از بین برده و در پی ایجاد همبستگیِ هرچه بیشتر بین مردم کشورهای درگیر باشند. «کمپین ضد جنگ» در اسرائیل، باید از نقد و نفیِ «دیوار جدایی» که حائلی است بین مردم اسرائیل و باقی مردم دنیا موجودیت خود را آغاز کند. هیچ کارزار ضد جنگی از اسرائیل نمی‌تواند پیام صلح و دوستی به هیچ نقطه‌ای از جهان بفرستد بی آن‌که آن پیام از بدن‌های به فقر کشانیده‌شده و بی‌حقِ مردم فلسطین عبور کند. مردم اسرائیل نمی‌توانند با جنگ علیه ایران مبارزه کنند پیش از آن که متوجه این امر مهم شوند که در حال حاضر جنگی علیه مردم فلسطین و ایران در جریان است که این جنگ البته از بی‌عدالتی‌های سیاسی- اقتصادی در اسرائیل و دیگر نقاط جهان جدا نیست.

تهدید به مداخله‌ی نظامی و خطر اعلانِ جنگ به ایران در شرایطی اوج گرفته که مبارزات و مقاومت‌های مردمی در ایران طی سه سال گذشته توجه بخشی از افکار عمومی و فعالین سیاسی در جهان را از برنامه‌ی هسته‌ای، به سمت خواسته‌های سیاسی و اقتصادی مردم ایران معطوف کرده است. درست زمانی که حکومت تحت فشار عظیم نارضایتی سیاسی- اقتصادی و مقاومت مردم در ایران قرار دارد، تهدید به جنگ به یاری حکومت ایران آمده است تا نگاه‌ها را از موضوعات داخلی منحرف ساخته و دست‌یابی به مطالباتِ تاریخی-سیاسیِ برابری‌طلبانه و آزادیخواهانه را برای مردم ایران به تأخیر بیاندازد؛ آن هم در شرایطی که بسیاری از مردم در ایران به خاطر مبارزه برای همین مطالبات زندانی می‌شوند و یا مجبور می‌شوند کشور را ترک کنند. چنین شرایطی در بحبوحه‌ی مبارازت پس از انقلاب بهمن سال ۵۷ درست زمانی که صدام حسین از سوی آمریکا و اروپا به جنگ با ایران تشویق شد نیز در جریان بود. جنگ عراق علیه ایران، مردم ایران را مجبور کرد به جای این‌که در مقابل انحرافِ انقلاب و مصادره‌ی ضدِ انقلابیِ آن بایستند، از زندگی و کشورشان دفاع کنند. شاید به همین دلیل است که بسیاری از مردم ایران، تهدید به جنگ علیه کشورشان را تلاشی از جانب برخی حکومت‌ها برای در قدرت نگه‌داشتنِ جمهوری اسلامی تلقی می‌کنند، آن هم درست زمانی که جمهوری اسلامی در ضعیف‌ترین دوران حیات خود بسر می برد.

بیش از سی سال است که مردم ایران نه تنها به تناوب از تهدید حمله به کشورشان رنج برده‌اند، که همواره قربانی تحریم‌های اقتصادیِ یک‌جانبه شده و هر ساله تعداد کثیری از آن‌ها، در نتیجه‌ی این تحریم‌ها، در سوانح هوایی کشته می‌شوند. آثار غیر قابل انکار تحریم‌ها بر سامانه‌ی ارائه‌ی خدمات سلامت در ایران، حوزه‌ی بهداشت و درمان را در موقعیتی بحرانی فرو برده است. این تحریم‌ها و تهدیدها به ایجاد بازار زیرزمینی و تشدید فساد اقتصادی توسط لایه‌هایی از حکومت کمک کرده است. به وضوح می‌توان دید که تحریم‌های اقتصادی و تهدید به جنگ، فشارهایی نیستند که تنها بر حکومت ایران تحمیل می‌شوند، بلکه پیکره‌ی اقتصادی-سیاسی در ایران، مبارزات مردم و امید آن‌ها برای رسیدن به آینده‌ای بهتر برای کشورشان را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند. مردمی که رنج یک کودتای انگلیسی-آمریکایی را کشیده‌اند و تا همین امروز نیز تبعات آن را متحمل شده و مبارزات‌شان اغلب با تهدید قدرت‌های جهانی به جنگ پس زده‌ شده‌است، دلایل بی‌شماری دارند که به لحاظ سیاسی، نسبت به در دست گرفتن سرنوشت‌شان، احساس ناامیدی و سرخوردگی کنند. شک و تردید برای چنین مردمی نه جزئی از یک تئوری توطئه، بلکه یک نتیجه‌گیریِ عقلانی از تاریخ است.

افزون بر این، ما معتقدیم این کمپینِ ضد جنگ، تنها در صورتی که دربرگیرنده‌ی مردم فلسطین باشد، می‌تواند از نهادهای قدرت اعلام استقلال کرده و مخاطب را مجاب کند که صرف نظر از قومیت‌ها و ملیت‌ها خواستار عدالت است و نشان دهد که رابطه‌ی میانِ مسأله‌ی فلسطین و تهدیدِ جنگ علیه ایران را درک کرده است. مسأله‌ی فلسطین تنها محدود به فلسطینیان نمی‌شود. فلسطین یک مفهوم جهانی است و مرزها را در می نوردد. همبستگی میان مردمان ستم‌دیده از این رو لازم است که مسأله‌ی یک گروه از آن‌ها ابزاری برای استثمار گروهی دیگر نشود. در حالی که فعالین کارگری همچون «رضا شهابی»، «شاهرخ زمانی»، «بهنام ابراهیم‌زاده»، «محمد جراحی»، «ابراهیم مددی»، «علی‌رضا اخوان»، «پدرام نصراللهی» و ... به خاطر فعالیت‌هایشان در دفاع از حقوق زحمتکشان برای سال‌ها به زندان محکوم شده و در بند هستند، طرح مسأله‌ی فلسطین از سوی حکومت ایران تنها یک نمونه‌ از بهره‌برداری های مضحک دولت‌ها است تا خود را به عنوان سردمدار دفاع از حقوق ستم‌دیدگانِ جهان جا بزنند. حکومت ترکیه نیز، که کردهای ساکن این کشور را به خاطر برپایی مراسم سال جدیدشان سرکوب می‌کند، یا یک دانشجو را به دلیل استفاده از شال فلسطینی به زندان می‌افکند، به نحو دیگری مسأله‌ی فلسطین را مورد سوء استفاده قرار می‌دهد تا خود را مدافع عدالت برای مردم تحت ستم جهان معرفی کند.

برخلاف آن‌چه نهادهای قدرت می‌خواهند ما بدان باور داشته باشیم، حکومت اسرائیل و حکومت ایران و سوریه، دشمنی اساسی با یکدیگر ندارند، بلکه هریک از آن‌ها به مثابه نیروی مکملی در پاسخ به نیاز دیگری در این چرخه‌ی ضد مردمی عمل می‌کنند. به عنوان مثال حکومت اسرائیل بدون استفاده‌ی ابزاری از حکومت ایران برای انحراف افکار عمومی جهان و رسانه‌ها، چطور می‌توانست با ستم سیستماتیک علیه مردم فلسطین، اعتصاب غذای «حنا الشلبی»، و تظاهرات گسترده‌ی مردمی در اسرائیل در اعتراض به روندهای بیدادگرانه‌ی متاخر سرمایه‌ی مالی، دست به مقابله بزند؟، حکومت ایران در حالی که تمام تلاش خود را به کار بسته تا مقاومت کارگران، فعالان مدنی، دانشجویان و روزنامه‌نگاران ایرانی را سرکوب کند، بدون کمک حکومت اسرائیل در ایجاد خطر جنگ و دامن زدن به جنگ لفظی، چگونه می‌توانست در مقابل مقاومت مردمی در ایران بایستد؟.

به باور ما، در چنین پس‌زمینه‌ای که کارزار ضد جنگ و احترام متقابل میان مردم اسرائیل و ایران در آن شکل گرفته، اعتراض به جنگ و تجاوز‌های امپریالیستی دولت اسرائیل و متحدانش، بی‌شک باید در پیوند تنگاتنگی با حمایت از حقوق مردم فلسطین، و مبارزه با حکومت‌های ضدِمردمی منطقه مانند اسرائیل، سوریه، ترکیه، ایران و ... باشد که از مسأله‌ی فلسطین برای سرپوش گذاشتن بر خودکامه‌گی‌ها و انقیاد بخش‌های مختلف مردم در عرصه‌ی داخلی سوء استفاده می‌کنند. و به همین ترتیب مردم فلسطین باید آگاه باشند که عدالت و رهایی برای فلسطین از طریق حمایت حکومت‌های مستبد عملی نمی‌شود، چرا که این حکومت‌ها تنها برای سرپوش گذاشتن بر ستم سیستماتیک داخلی‌شان بر مردم خود و زد و بندهای سیاسی با امپریالیسم، خود را در کنار نیروهای مترقی جهان از حامیان مردم فلسطین جا زده‌اند.

فهرست امضا ها:
امیرعباس آذرم وند
سهیل آصفی
عسل اخوان
مرجان افتخاری
مریم افشاری
بابک اکبری فراهانی
امیر امیرقلی
بهداد بردبار
هژیر پلاسچی
آرزو پوراسماعیلی
زهرا پورعزیزی
عابد توانچه
منصور تیفوری
اسماعیل جلیلوند
جمعی از دانشجویانِ چپ دانشگاه های تبریز
امین حصوری
مینا خانلرزاده
مینا خانی
اشکان خراسانی
گلناز خواجه گیری
سارا دهکردی
دیدار از طرف بلاگرهای فتوبلاگ ولی عصر
عطا رحمتی
پژمان رحیمی
رضوان زندیه
طاها زینالی
ربرت سپانیان
محسن سهرابی
سامان شاه محمدی
مصی شیروانی
ستاره صبور
محسن عمادی
میثم فرهنگ
علی کلایی
آرش کیا
امیرمحسن محمدی
قادر محمدی
سپهر مساکنی
امیر مهرزاد
یونس میرحسینی
پریسا نصرآبادی
پویا نودهی
بهادر نیکفر
آرمین نیکنام
وحید ولی‌زاده
عدنان هم قبیله
سحر یزدانی پور
 مهدی آمیزش
علی افشاری
زری عرفانی
سایت کمونیستهای انقلابی
اصغر زین الدین
مهین افتخاری
احمد صبوری
رضا کریمی
روزبه گرجی
آمنه بامدی
فری تبری
گلزاد پاک
عابد رضایی
برهان دیوارگر
نینا  اهوان
مهدیه کلهر
مجید فراهانی
ابراهیم آوخ
یاشار دارالشفاء
حسین نقی پور
ارژنگ علی پور
آذر کفائی
پویا عزیزی
بهنام چنگائی
خسرو صدری
برزو فولادوند
سیروس بینا
رها بحرینی
سیمین روزگرد
خورشید  شاه ابراهیمی
محسن عابدی
نسرين دهكردي
مریم عظیمی
سیاوش محمودی
محمدرضا حميدى
وریا نیکدین
محمد حسین فوقانی
محمد امیرانی
رضا فانی یزدی
ژوبین ویژه
برهان عظیمی
کاوه رضائی
مهدی توپچی
بهروز جاوید تهرانی
پژاره حیدری
نیلوفر فولادی
فرشین کاظمی نیا
پردیس رحمانفرد
تراب حق شناس
آرش کمانگر
پژاره حیدری
محسن ثقفی
سعید بهجو
صادق گیلو
بهنام دارایی زاده

بازی پورتوریکو

    این یکی از بازی های مورد علاقه‌ی من و همسرم است. هر دو در آن مدعی هستیم، بر سر آن دعواها کرده‌ایم و هر کدام از ما برای پیروزی در این ب...